“Seni seviyorum”, “Seni seviyorum” , “Seni seviyorum”... Ne
kadar romantik, duygusal, anlamlı... Söylenmesi, yazılması, çizilmesi... Oysaki
ağızdan çıktığı anda, kelimelere dönüştüğü anda değerini yitiren birşey
olduğunu farkettiğinizde acaba sevmekten de vazgeçer miydiniz? Elbette
vazgeçmezdiniz. Çünkü sevmek “içten” gelen bir şeydir..
Peki içtenlik nedir? Tomurcuk kırıldığında çiçeğe dönüşür.
Kalp kırıldığında hislere. Çiçek ise kırılmaz. Kırılan tomurcuktur ve iyi bir
amaç uğruna olur bu. Şimdiye dek sevmek olarak düşündüğünüz şey sevgi değildi.
Gerçek sevgide kalp kırıklığı yaşanmaz. Kalp kırıklığı sadece ve sadece
isteklerin, beklentilerin, umutların kırıklığıdır.
Çocuklar kendilerine en fazla “seni seviyorum” diyenleri değil,
bunu hiç telafuz etmeyen ama hal ve tavırlarıyla belli eden, hatta “cool”
davranan nine veya dedelerini en çok severler.
Ah şu kelimeler.. “kelimeler yetersiz kaldı” deriz çoğu
zaman. E yetersiz ise söyleme kardeşim, sadece hisset. Sabahtan akşama kadar
kelimelerin içinde boğuluruz. Herşeyin bir amacı ve hissayatı olmalıdır bizim
için. Bu amaç arayışı içerisinde amaçlarımızı yitiririz. Kelimeler endişelerin
kaynağıdır. Kelimeler olmadan endişelenmeniz mümkün değildir. Şimdi 10 dakika
kadar hiç bir kelime kullanmadan endişelenmeyi deneyin. Yapamazsınız,
kelimelere mahkumsunuz. Dostluklar, ilişkiler bile kelimelere bağımlıdır. “Çok
güzelsin”, “seni seviyorum”, “sen harikasın” gibi laflar duyduğumuzda egomuz
şişer, çoğu kadın buna tav olur, aşık olacağı yoksa bile aşık olur. Değer verdiğiniz,
içten hissettiğiniz şeyleri kelimelere dökemezsiniz. Gerçek dostluğun, gerçek
sevginin kelimeleri yoktur.
Abdullah diye çok sevdiğim ve bu sevgiyi kelimelere
dökemeyeceğim bir arkadaşım var. Evli ve şimdi yeni baba oldu. Onlara
gittiğimde eşi mutfakta iş yaparken 15 dakka sonra çıkar gelir. “Ya kulağımı
dayadım birşey duyar mıyım diye, iki insan bir araya geip 15 dakika öylecene
oturur mu yav?” diye dalga geçer. Sevdiğiniz biriyle beraberken sadece susmanız
bile yeterlidir. Sevginizi kelimelerle ifadeye gereksinim yoktur. Dostlarınızdan,
sevdğinizden hep kelimeler istersiniz. Size ne kadar değerli olduğunuzu, sizi
ne kadar sevdiklerini söylesinler istersiniz. Sevdikleriniz size hiçbirşey söylemeden
dahi sadece yanınızda olmaları yettiği an gerçek içtenliğe kavuşacaksınız,
sessizlikte bile..
Güneşin doğuşunu, batışını, açan papatyaları seyredersiniz.
Elbette çok güzel duygular oluşturur içinizde. Ne zaman bunu kelimelere dökmeye
çalıştınız, o zaman içtenliğinizi kaybedersiniz. Artık o düşünceler geçmişte
kalan hislere dönüşür. “Istanbul’u dinliyorum, gözlerim kapalı”.
Güzel bir şey görürsün. Hemen onu satın alıp evin bir
köşesine koyarsın. Ona her gün bakar mısın? Her gün aynı güzle hisleri besler
misin? Güzel bir şey karşımıza çıktığında hemen ona sahip olmak isteriz. Sahip
olma aşaması o güzelliğin içine eder. Güzel bir kız yada oğlan gördüğünüzde
onları o kadar çok sevmek istersiniz ki onlara nefes alanı bırakmazsınız. Olan
budur! İnsanlar sevgilerin altında boğulmaya başlar. İnsanlar aşk acısı çeker!
Aşk yoksa acı da yoktur. Birine aşık olduğunuzda yüzünüze bakıp bir tebessüm
alamazsınız dünyanız yıkılır. Sevmediğiniz biri ise acıtamaz. Acı sevginin bir
parçasıdır. Bunu ise kabullenmek istemezsiniz. Her zaman güzel sözler duymak ve
sevilmek istersiniz. Güzel olanı sahiplenmek yerine ona teslim olmak gerekir.
Güzelliği seversen güzellik baki kalmaya devam eder. Güzel bir çiçek gördüğünde
tüm kalbinle hissedersin, onu koparmak istemezsin, güzelliği baki kalır.
Sevgi bütünlüktür. Akarsu gibidir. Herşeyi beraberinde
sürükler. Bunun içinde suya düşen mis kokulu çiçekler de vardır, suya atılan
moloz parçaları da. Su demez ki, “sen çiçeksin gel, sen pisliksin gelme!”. Suya
süt de döksen onu taşır, işesen onu da taşır. Hayatın kendisi de akarsu
gibidir.
Olan bitene çok takılırsanız geçmişe kanca atmış olursunuz,
olduğunuz yerde ağırlaşır, taş gibi batarsınız. Olan biten, başımıza gelen
herşey taş gibidir. Yapmanız gereken “bırak gitsin” felsefesidir. Hayat
bunlarla dolu olacak, kimisi iyi, kimisi kötü. Bazen istemeden birilerini
incitirsin, bir başkasını incitememek için ekstra çaba sarfedersin, bakarsın
onlar da incinmiş, bazen istemeden kendin incinirsin. Herkes bir kalp kırıklığı
yaşar. Bu olgun bir zihnin yada olgunlaşmış bir sevginin doğasına aykırıdır. Bu
tip sorunlar yaşadığınız insanlarla günler hatta seneler sonra biraraya
geldiğinizde yapmanı gereken tek şey hiç birşey olmamış gibi davranmaktır.
Hatta ilk defa biraraya geliyormuşcasına. Tamam bir zamanlar aranızda birşeyler
yaşandı, sonra ayrı düştünüz falan filan.. Ne olmuş yani! Şimdi tekrar biraraya
geldiniz, kendi safınızda hiç birşey olmamış gibi davranın, sizin dünyada hiçbir
düşmanınız yok. Hayatı da hiçbir düşmanınız yokmuş gibi yaşayın.
“Seni seviyorum”a dönecek olursak... Bizim sorunumuz sevgimizi
çok fazla ifade etme ihtiyacı duymak. Sevginizi çok fazla ifade etmeye
başlarsanız, ifade edecek başka birşey kalmamaya başlar. Zaten herşeyi ifade
ettim diye düşünmeye başlarsınız. İçi boşalmış bir hale döner. “Ne kadar
güzelsin, seni çok seviyorum” diyebilirsiniz. Bunlar sadece kelimelerden ve
düşüncelerden ibarettir. İçerde olan biten birşey yoktur çoğu zaman. Orada akan
birşey yoktur, içtenlik yoktur. Karşıdakine bir fikir verme çabasıdır.
Kelimeler bir kere ağızdan çıktı mı düşünceler artık mazileşmeye başlar.
Kimseyi sevgiden dolayı sorumlu tutamazsınız. Sevgimden sorumluyum, bugün çok
sevgi doluyum, yarın bu kadar sevgi dolu olamam, dün daha çok sevgi doluydum
diyemezsiniz. Peki içerde olup biten ne? Bu benim içimde olan birşey, karşıdaki
insan bundan sorumlu tutulamaz. Kişinin sadece ve sadece kendine odaklanması
bir evrim niteliğindedir. Kalpteki ve zihindeki gereksiz yükleri
kaldırdığınızda sevgi kendiliğinden daha fazla akmaya başlar. Bu sevgi ilahi
sevgi olur. İçtenliğinizi içten yaşarsınız. Bunu karşıdaki insana ispat etmeye
kalkışmak problem yaratır.
“Seni seviyorum”un ispata ihtiyacı yoktur. Bunu anlarlarsa
anlarlar. Gerçek içtenlik kendi içinde zaten içten olduğunu hissetmektir. Bunu
kanıtlamana yada içten olmaya ihtiyacın yoktur. Olduğundan daha içten olmana da
imkan yoktur.
Sevgi çok fazla telafuz edildiğinde kısa ömürlü olmaya
başlar. Onu bir tohum gibi toprağın altında tutup sürekli sulamanız gerekir.
Bir insanı onu sevdiğinizden haberi olmayacak şekilde sevmelisiniz. Bunu bir
sır olarak saklayın. Peki sır olarak
saklayacaksın da ne olacak? Sevgin meyvelerini hareketlerinde vermeye
başlayacak. Defalarca “seni seviyorum” demek ise tam tersi yok edici olacak.
Aydınlanmış bilge bir insan kimseye “seni seviyorum” demez.
Bunu ancak hissedersiniz. Her bakışta, her nefeste sevgiyi deneyimlersiniz.
Mevcudiyeti bile sevgidir. Bu aydınlanmış sevgidir. Sevgi kelimelerden öteye
geçmiş, maddeleşmiştir. Artık oturduğun yer bile senin sevginin titreşimleriyle
doludur. Kanepe sevgiyi emer. Tüm canlılar tüm atmosfer sevgiyi çekmeye başlar.
Gerçek içtenlik zaten içinde içten olduğunu bilmek ve bu
konuda rahat olmaktır. Ne başkalarını buna ikna etmeye nede kendinizi bir
şekilde ifade etmeye ihtiyacanız vardır. Tohumun filizlenmesi için içerlerde
bir yere gömülmesi gerekir. Ondan sonra filizlenmeye başlar.
2 şey gerçek olablir: biri ilgisizlik bir de sevgi. Birine
karşı ya ilgisizsindir yada seviyorsundur. Sevginin pek çok lezzeti vardır.
Öfkeli olduğunda da orda sevgi vardır. İlgisizlik atalettir, masa gibi.
İçinizdeki ilgisizliği öldürdüğünüzde herşeyin ve herkesin birbirine bağlı
olduğunu görürsünüz. Hepimiz içtenizdir.
Karşıdaki insanın size içtenlik duyma kaygısı sizin
içtenliğinizi yok eder. Bu çok önemlidir. Peki ne yapmalıyız? Gülümseyip geçin.
Onların kendi başlarına içten olmalarına izin verin.
“3 aydır beraberiz, bana bir kere bile sevdiğini söylemedin,
oyun mu oynuyorsun benimle!” çok rastladığımız bir repliktir ve duracağı varsa
da kaçar gider karşı taraf. Yada dokuz takla atar ne kadar içten olduğunu ve
sevdiğini ispat etmek için. Dil üstüne dil döker. Halbuki buna ihtiyaç yoktur,
onun hala yanında olması zaten yeteri kadar kanıttır. Fazlasını istemek, ispat
istemek, ifade etmesini istemek nankörlüktür, bencilliktir, acizliktir. Onu
olduğu gibi kabul etmemektir. Kendi içtenliğinizin yok olduğu andır.
Bazıları da ifade manyağı olurlar. O kadar çok kendini ve
sevgisini ifade etme gereği dıuyarki karşısındakini bayar, usandırır, kaçırtır.
Sevgideki çekicilik yok olur.
Karşı tarafın içtenliği? Bundan en ufak bir şüpheniz dahi
olmasın. Karşı tarafın içtenliğinden şüphe, kaygı, merak duyduğunuz anda sizin
içtenliğiniz yine yok olur. “Herkes beni seviyor” demeye başladığınız an, o anda
orda sevginin s’si bile yoksa bir anda evrenden sevgi akmaya başlar. Sevginin
sırrını ele geçirdiniz.
Biri gelip size kırıcı bir laf edebilir. Aslında kimse sizi
incitemez. Sadece kendiniz yapabilir bunu. Gerçek içtenlik senden başka
kimsenin varolmadığını görmektir. Yani karşındaki de senle BİR’dir. Senin bir
parçandır aslında. Hepsi sensindir. Onla senin aranda fark gözetmediğin an
gerçek içtenliğe ulaşırsın. Gerçek içtenlik tepkisizliktir.Tepki olduğu zaman,
o yapılması gereken bir iş’e dönüşür.
Hepinize içten sevgilerimle...